GETUIGENIS BROEDER MARCO PATA:
Ik ben geboren op 5 mei 1969 in Moengo, Suriname. Ik wil u hierbij meenemen naar de weg die de Here mij de afgelopen 52 jaar heeft geleid om vandaag deze getuigenis met u te mogen delen.
De eerste ontdekking, die mij erg heeft geraakt, was toen ik erachter kwam dat de vader die ik in huis zag niet mijn biologische vader was. Mijn moeder en mijn vader gingen uit elkaar voordat ik 3 jaar oud was. En te bedenken dat ik nog een jongere broer heb. Mijn biologische vader heb ik voor het eerst gezien toen ik ongeveer 10 jaar oud was. Ik moet wel bekennen dat ik heel veel liefde en een fantastische opvoeding van mijn stiefvader heb gekregen. Alleen voelde ik naarmate ik ouder werd toch een gemis. Vanaf toen kreeg ik het gevoel om anders te zijn voor mijn kinderen en de gemeenschap (waar ik ben geboren) dan wat ik heb meegemaakt.
Op mijn 15 de gebeurde iets in mijn leven. Ik liep op een ochtend het erf op van de MULO-school waar ik zat in Moengo. Plotseling leek het erop alsof een lichtstraal op mij scheen, net als hoe je een zaklamp op iets schijnt. Er kwam een gedachte in mij van: Ik zal na mijn MULO-school naar NATIN gaan, daarna werken, geld vedienen en sparen.
Na mijn 55ste zal ik mij dan bij een kerkelijke en/of maatschappelijk organisatie aansluiten en iets voor de gemeenschap (waar ik ben geboren) gaan doen.
Twee jaar later was ik helaas zowel in klas 2 als klas 3 van de MULO-school blijven zitten en dat mocht niet. Ik werd toen volgens de regels uitgeschreven van de school en moest naar het LBGO. Ik zei toen tegen mijn moeder dat ik gelijk in de examenklas van het LBGO moest, omdat ik anders niet meer naar school zou gaan. Ik was er namelijk van overtuigd dat ik wel het niveau van MULO aankon. Op het LBGO zeiden ze tegen mij dat het onmogelijk was om iemand gelijk in de examenklas in te schrijven. Ik bleef bij mijn standpunt van: “Of ik ga dan niet meer naar school of ik word in Paramaribo ingeschreven op een MULO-school”. Aangezien educatie de hoogste prioriteit van mijn moeder was, heeft zij alles aan gedaan dat ik in Paramaribo naar een andere MULO-school kon gaan. Dit gebeurde in oktober 1986.
Drie maanden nadat ik weg was uit Moengo brak er een oorlog uit daar. Alle scholen waren gesloten, er was jarenlang geen onderwijs. Sterker nog, enkele scholen werden zelfs afgebrand.
In Paramaribo aangekomen heb ik in klas 3 mijn toelatingsexamen gemaakt en ben ik geslaagd voor HAVO. Ik zei toen dat ik niet naar toe ging, omdat ik naar NATIN wilde gaan. Bepaalde mensen hebben mij toen voor gek verklaard. Het daaropvolgende jaar was ik de één na best geslaagde van de school en kon ik kiezen uit alle middelbare scholen. De keuze was snel gemaakt. Ik ging naar NATIN, ben nooit blijven zitten en was binnen 4 jaar afgestudeerd. In de tussentijd kwam ik in contact met mijn pleegmoeder Agnes Martin(moeder van Deborah). Vanaf de eerste dag tot de dag van vandaag was het gelijk moeder en zoon. Zij heeft heel veel voor mij betekend. Zelfs voordat ik de gerechtigde leeftijd had, heeft zij het voor mij geregeld dat ik financiële steun kon krijgen voor mijn studie.
In 1999 vertrok ik naar St. Maarten. Daar heb ik ongeveer 3 jaar gewoond. In 2002 ben ik naar Nederland gekomen.
Mijn ontmoeting met de gemeente Unity in Christ:
Voordat ik naar deze gemeente kwam ging ik naar een paar andere gemeenten. Alleen had ik het gevoel dat ik niet op de juiste plek was. Op een dag zag ik een goede vriend van mij, Theo Koeman, met iemand op een foto. Ik dacht bij mezelf: wie is deze man die deze vriend van mij weer heeft leren kennen, ik zou graag willen weten wie deze man is.
Ik kreeg toen een bericht van mijn vriend Theo dat hij in Nederland is en hij mij koste wat het kost wilde ontmoeten voordat hij terug zou gaan naar Suriname (intussen logeerde hij bij pastor Lucien, wat ik nog niet wist). Wij hebben toen een afspraak gemaakt en hij stelde mij voor om naar deze gemeente, Unity in Christ, te komen.
Zo ben ik bij deze gemeente terecht gekomen.
Ik ben God elke dag dankbaar voor de plek waar ik nu ben en dat ik deel mag uitmaken van deze familie. Ik heb de man die ik op de foto zag niet alleen mogen leren kennen: hij is nu mijn pastor, mijn voorganger, mijn broer, mijn mentor en bovenal mijn goede vriend (net als Theo Koeman) geworden.
Het moet niet uitmaken wat je hebt meegemaakt of wat mensen je onterecht hebben aangedaan. Wees geen slachtoffer van de situatie maar draai het om en put positieve energie daaruit. Mijn moeder zegt mij altijd: “Bewaar de vrede voorzover het van jou afhangt en zorg ervoor dat je hart schoon is, dan komt het zeker goed met je.” God heeft de oplossing voor alle situaties al. Wat wij moeten weten is dat wij de oplossing niet moeten gaan zoeken bij mensen die het niet hebben en/of op plaatsen waar het niet is.
Mijn motto in het leven is: The choices you make in life, make your life.
In Spreuken 16:3 staat: Beveel de Here uw werken, dan zullen uw voornemens gelukken.
Wees gezegend en God houdt van u.
