Mijn naam is Joany Maclean – Van Geene en dit is mijn getuigenis.
Elf jaar geleden werd ik gevraagd om te gaan helpen op de school waar ik nu werkzaam ben. Ik werkte namelijk op een andere locatie van de organisatie. Ze waren op mijn huidige school een prachtig project gestart om jongvolwassenen, die nog geen niveau 2 kwalificatie (MBO) hadden, de kans te bieden deze alsnog te behalen. Dit was ook een vereiste van de overheid.
Mijn taak binnen dit project was om met tienermoeders te werken. Ik was daar bij wijze van spreken als moeder en oma. Deze tienermoeders kregen van mij onderwijs en voorlichting. Ik leerde ze onder andere hoe hun kind op de juiste wijze te verzorgen en op te voeden. Daarnaast verzorgde ik alle andere vakken die ze nodig hadden om hun startkwalificatie te behalen. Dit werk was echt op mijn lijf geschreven. Ik had ontzettend veel plezier in, tot de bom barste.
Het ging niet zo goed op school, waardoor er een interim-directeur aangenomen werd om orde op zaken te brengen. Deze directeur had echter een puinhoop van gemaakt. Op de een of andere dag kregen wij te horen dat de oprichters van het project uit hun functie werden gehaald. De coördinator werd toen de teamleider, die zo geliefd was bij de interim-directeur.
Later werden zo’n 8 personen – mijzelf inbegrepen – ook van het project afgehaald. Ons is nooit verteld waarom. U kunt zich dus voorstellen hoe ik mij toen voelde. Ik was er maanden kapot van.
De directeur zei tegen me dat ik geen structuur kon bieden en in het VMBO les moest gaan geven. Mijn vraag aan hem was toen gelijk: “Ik kan geen structuur bieden, maar ik moet lesgeven op het VMBO?”
Ik kreeg natuurlijk geen zinnig antwoord. Hij vond dat hij directeur was en dat kon bepalen. Ik gaf hem gelijk als antwoord: “Je kent mij niet. Je hebt nooit een functioneringsgesprek met mij gehad. Je hebt mij nooit aangegeven wat ik moet corrigeren, dus hoe dan?” Hij zat met zijn mond vol tanden. Ik vertelde hem dat hij al die borden, die aan de muur hingen over respect, omgang met elkaar, gastvrijheid etc. van de muur moest halen, want hij wist niet wat dat was.
Deze situatie heeft jaren geduurd. Ik was boos, verdrietig en op mijn ziel getrapt. Ik kon het gewoon niet loslaten. Toen sloeg het noodlot toe. De vijand (die leugenaar) vond een gelegenheid. Ik werd namelijk ziek; ik kreeg suikerziekte en hoge bloeddruk. Ik bracht dit alles voor Gods troon samen met een aantal lieve zusters. Want in Zijn woord staat: Werpt al uw bekommernis op Hem, want Hij zorgt voor u (1 Petrus 5:7).
Na dagen vasten en bidden kreeg ik mijn antwoord, en wel dat ik naar ze toe moest gaan en ze moest vergeven. Broeders en zusters, u weet hoe moeilijk het kan zijn als mensen je op je ziel trappen. Ik wilde echter gehoorzaam zijn en ben eerst naar mijn directeur geweest en daarna naar de teamleider van het project. Ik heb ze in details verteld wat ze mij hadden aangedaan en dat ik het niet rechtvaardig vond, maar dat ik ze vergaf en het losliet. Mijn directeur was zo perplex, dat hij aan de toenmalige teamleider – nu directrice – vertelde dat hij iets vreemds met mij had meegemaakt. Hij vertelde haar het verhaal en zij vertelde mij daarna hoe verbaasd hij was.
Gods zijn wegen zijn ondoorgrondelijk. Een aantal maanden na dit voorval hoorde ik dat beiden, die ik vergeven had, zouden vertrekken en iets anders gingen doen. Pas later begreep ik dat het Gods plan was. God weet alles en doet alles ten goede voor jou.
Waarmee ik u wil bemoedigen: houd niets vast, want het brengt alleen maar ellende. In Zijn woord staat: laat los en gij zult losgelaten worden (Lucas 6:37b).
Lieve broeders en zusters, laat de vijand geen vat op u hebben. Laat geen enkele kier open en blijf alert. We leven immers in een vervelende tijd. Wees eerlijk naar jezelf en anderen. Volg en lees Gods woord, want dat zijn de juiste levenslessen. Wees ook lief voor jezelf en voor elkaar. Be blessed. Halleluja, amen!
Zegengroet,
Zr. Joany
